Πώς με επηρέασε η εισβολή στην Ουκρανία ως παιδί του πολέμου

ΕγώΦανταστείτε ότι είστε 12 και ξαφνικά ξαφνικά βγήκατε από τον ύπνο σας από εκρήξεις που κάνουν ολόκληρο το κτίριο να τρέμει. Η μητέρα σου ουρλιάζει και σε σηκώνει από το κρεβάτι, και δευτερόλεπτα αργότερα, σκοντάφτεις σε μια μακριά, σκοτεινή σκάλα γεμάτη πανικόβλητους γείτονες και παιδιά που κλαίνε. Κατεβαίνετε στο βρώμικο υπόγειο, το οποίο πριν από λίγες μέρες χρησίμευε ως αποθήκευση—όχι σωτηρία. Δεν υπάρχει ηλεκτρισμός, οπότε αυτός ο εφιάλτης ξετυλίγεται μπροστά στις ανοιχτές, διεσταλμένες κόρες σας ενώ οι κηλίδες κίτρινου χρώματος από τον φακό κάποιου σας κάνουν να στραβίζετε και να εύχεστε να επιστρέψετε για ύπνο μόνο και μόνο για να ξυπνήσετε σε οποιαδήποτε άλλη πραγματικότητα. Έχω ζήσει αυτή τη σκηνή επανειλημμένα ως παιδί στο Σεράγεβο πριν από περίπου τρεις δεκαετίες, και τώρα, τα παιδιά στην Ουκρανία —και πολλά εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο— αναγκάζονται να υπομείνουν παρόμοια μοίρα.

Έζησα υπό πολιορκία για σχεδόν τέσσερα χρόνια προτού φύγω από τη Βοσνία στα 16 μου, και για λίγο μετά, με νανούριζε μια παρηγορητική, αλλά αγνοητική υπόθεση ότι το να ξεφύγω από τον πόλεμο σήμαινε ότι είχα απαλλαγεί από αυτόν. Τώρα, έχω καταλήξει σε μια εντελώς διαφορετική συνειδητοποίηση: Ο πόλεμος έχει βαρύ τίμημα πολύ αφότου τα τανκς έχουν σιγήσει και τα τουφέκια ελεύθερων σκοπευτών έχουν σταματήσει.

Όταν οι πρώτες αναφορές από την Ουκρανία πλημμύρισαν τις ειδήσεις, άκουσα τον πολύ οικείο ήχο εκρήξεων και σειρήνων και η συνηθισμένη μου ευαισθησία σε ήχους όπως χτύπημα πόρτας, χτυπήματα σκευών ή ακόμα και τοποθετημένη κούπα καφέ στον πάγκο πολύ δυνατά μεταμορφώθηκε σε μια επώδυνη αντιδραστικότητα σε κάθε ξαφνικό θόρυβο. Κάθε φορά που ξαφνιαζόμουν και με πυροβολούσαν με αδρεναλίνη, η καρδιά μου άρχιζε να χτυπάει και ο εγκέφαλός μου επέστρεφε στην προεπιλεγμένη ρύθμιση εν καιρώ πολέμου για να εκτιμήσει γρήγορα αν ο ήχος σήμαινε κίνδυνο.

Διαβάστε περισσότερα: Ένας Ουκρανός φωτογράφος τεκμηριώνει την εισβολή στη χώρα του

Το βράδυ, ο ύπνος μου αμαυρώθηκε από εφιάλτες που με έκαναν να αποφεύγω τις εκρήξεις και τις σφαίρες σε μια αποστολή που κόβει την ανάσα για να φτάσω στους γονείς μου πριν τους χτυπήσει κάποια τραγωδία, αλλά ξυπνούσα πριν ξανασυναντηθώ μαζί τους. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, κλαίγοντας και στραγγισμένος, αγωνιζόμουν να βρω μια ισορροπία μεταξύ της ενημέρωσης για τα τελευταία νέα και της φροντίδας της ψυχικής μου υγείας. Μου φάνηκε εξαιρετικά απογοητευτικό το γεγονός ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια αντιμετώπισης των μετασεισμών του πολέμου, μπορώ ακόμα να με πιάνουν σε άγνοια για την έντασή τους.

Έχω ακόμα επτά μικρά κομμάτια σκάγια στα πόδια μου από τις πληγές που υπέστησα στις 13. Ήταν ένα σπάνιο γαλήνιο πρωινό και μετά από πολλή παράκληση, η μαμά μου με άφησε να βγω έξω για λίγα λεπτά. Μια οβίδα πυροβολικού εξερράγη εκεί κοντά και μια βροχή από μέταλλο που φουσκώνει έριξε τα πόδια μου. Οι εικόνες εκείνης της ημέρας —το θέαμα των ματωμένα πλακάκια και το νοσοκομείο γεμάτο νεκρούς και τραυματίες— δεν έχουν ακόμη αρχίσει να ξεθωριάζουν. Ούτε η μυρωδιά του ιωδίου και η σχισμένη σάρκα, ή ο πόνος που ένιωθα για εβδομάδες ενώ προσπαθούσα να γιατρέψω και τελικά να περπατήσω ξανά. Έχω κάνει πλήρη σωματική ανάκαμψη, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για την ψυχική μου υγεία, ειδικά από τη στιγμή που τα υπόλοιπα τρία χρόνια της πολιορκίας και η ανελέητη επίθεση του τρόμου κατέστησαν αδύνατο για τον εγκέφαλό μου να εξασφαλίσει έστω και μια στιγμή αναβολή.

Πρόσφατα, ο πόλεμος άρχισε κυριολεκτικά να ανακατεύεται μέσα στη σάρκα μου. Στο παρελθόν, σπάνια είχα πόνο στα πόδια μου, αλλά τώρα ένιωθα ότι με τρυπούσαν και με βελόναζαν τα σκάγια. Αυτό μου προκάλεσε περισσότερη ενόχληση παρά σοβαρό πόνο, αλλά προκάλεσε επίσης μια λιτανεία συναισθημάτων. Δεν ήταν εύκολο να σφυρηλατήσουμε την ειρήνη με αυτούς τους σιωπηλούς λαθρεπιβάτες ούτε να αποδεχθούμε το γεγονός ότι μια χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεσή τους θα προκαλούσε πιθανώς μεγαλύτερη ζημιά. Ωστόσο, τώρα που δεν σιωπούν πλέον, θα πρέπει να δω έναν ειδικό για να διασφαλίσω τη συνέχιση της υγείας μου.

Επιπλέον, πρέπει να τείνω στη συναισθηματική αγωνία που έχει προκαλέσει επίσης: το 13χρονο κορίτσι μέσα μου είναι ακόμα δεμένο και κλινήρη, χτυπώντας το στρώμα με τις μικροσκοπικές της γροθιές από φόβο και απογοήτευση ότι δεν μπορεί να κινηθεί και να αναζητήσει σκεπάζει καθώς οι οβίδες χτυπούν τη γειτονιά της. Αυτό με οδηγεί σε μια άλλη αποκαρδιωτική συνειδητοποίηση: παραμένεις παιδί του πολέμου ανεξάρτητα από την ηλικία σου.

Διαβάστε περισσότερα: Η Ουκρανή Μητέρα στο εξώφυλλο του TIME διηγείται ότι έφυγε από το σπίτι της με ένα βρέφος

Πριν από αρκετά χρόνια, άρχισα να βιώνω αναδρομές εκρήξεων. Συνήθως συμβαίνουν ενώ κοιτάζω από ένα παράθυρο, ονειροπολώντας. Ξαφνικά, ακούγεται ένα φύσημα και το σώμα μου ενστικτωδώς στηρίζεται για πρόσκρουση—οι ώμοι μου σκύβουν, σκύβω το κεφάλι μου, διπλώνω στη μέση και περιμένω τον αποδεκατισμό. Αρχικά, αυτά τα επεισόδια θα με άφηναν κλονισμένη για μέρες, αλλά με τα χρόνια έχω δουλέψει σκληρά για να τα καταστείλω. Έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να τα εσωτερικεύει έτσι ώστε να μην εντοπίζω κανέναν γύρω μου ή να μην ντρέπομαι. Ευτυχώς, έχουν γίνει λιγότερο συχνά, και όταν συμβαίνουν, τα απορροφώ με ένα γρήγορο τράνταγμα του κορμού μου και ένα ελαφρύ τσαλάκωμα των βλεφάρων μου, καθιστώντας το σχεδόν ανεπαίσθητο σε κανέναν άλλο. Και όμως εδώ βρίσκεται ο σοβαρότερος τραυματισμός όλων—το γεγονός ότι στη συνέχεια ο πόλεμος συνεχίζει να μαίνεται και να καταστρέφει, αλλά αυτή τη φορά χωρίς ούτε έναν μάρτυρα. Ο εγκέφαλος και το σώμα γίνονται πεδίο μάχης και η πολιορκία κινείται προς τα μέσα.

Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου υπερασπίζοντας τα παιδιά του πολέμου γράφοντας και μιλώντας για τις εμπειρίες μου. Μέσα από τη δουλειά μου, μοιράζομαι μαθήματα ατομικής ευθύνης και ανθεκτικότητας. Δίνω προειδοποιήσεις για την ευθραυστότητα της ειρήνης, τη σημασία της ενσυναίσθησης και την εκτίμησή μας για τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα. Όταν παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων ή διαβάζω για εκατομμύρια παιδιά που πιάστηκαν στον πόλεμο, βλέπω έναν γνώριμο τρόμο στα μάτια τους και μια απελπισμένη έκκληση να ζήσουν. Κάποιοι δέχονται πυρά για μήνες, άλλοι για χρόνια, ενώ άλλοι δεν γνώρισαν ποτέ την ειρήνη. Έχουν χάσει τα σπίτια, τα μέλη της οικογένειάς τους ή τα μέλη τους, ωστόσο η πλήρης έκταση του τραυματισμού τους θα αποκαλυφθεί μόνο με τον καιρό. Παρ’ όλα αυτά, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πολλοί θα μεγαλώσουν για να γίνουν δυνατά, παθιασμένα άτομα που θα κάνουν τη δική τους θετική συνεισφορά στον κόσμο. Αλλά ως κάποιος αρκετά τυχερός που έχει επιζήσει από έναν πόλεμο, αλλά που πρέπει ακόμα να παλέψει για κάθε κομμάτι ειρήνης, πρέπει να αναρωτηθώ: Πόσο υψηλό τίμημα θα πρέπει να πληρώσουν αυτά τα παιδιά και για πόσο καιρό στο τρυφερό μέλλον τους;

Επικοινωνήστε μαζί μας στο letters@time.com.