Η σκηνή του εγκλήματος που έμεινε πίσω σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση στο Bucha

μικρόΚάτι τρομερό συνέβη στο υπόγειο της καλοκαιρινής κατασκήνωσης για παιδιά στο Bucha. Τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην ξεκλείδωτη πόρτα του ήταν άθλια με σκουπίδια από τα σιτηρέσια του ρωσικού στρατού: αποξηραμένα μακαρόνια, άδεια κουτιά με χυμούς, τενεκέδες με κρέας. Στεκόμενος στο κάτω μέρος της σκάλας, ο Volodymyr Roslik, ο φύλακας του στρατοπέδου, σήκωσε το βλέμμα και με σήκωσε ένα φρύδι, σαν να ήθελε να προσφέρει μια ακόμη ευκαιρία να ξανασκεφτώ την είσοδο.

Η σήραγγα χωρίς αέρα πίσω από εκείνη την πόρτα έμοιαζε με μια σειρά από θαλάμους βασανιστηρίων που χωρίζονταν από τσιμεντένιους τοίχους. Υπήρχε ένα δωμάτιο που φαινόταν ότι χρησιμοποιούνταν για εκτελέσεις στο μπροστινό μέρος, με τους τοίχους του γεμάτους τρύπες από σφαίρες. Στο διπλανό δωμάτιο στέκονταν δύο καρέκλες, μια άδεια κανάτα και μια ξύλινη σανίδα. Σε ένα άλλο οι Ρώσοι είχαν φέρει δύο μεταλλικά ελατήρια και τα ακουμπούσαν στον τοίχο. Στους Ουκρανούς ερευνητές, το ταμπλό πρότεινε ότι οι κρατούμενοι βασανίζονταν εδώ: δένονταν στα κρεβάτια και ανακρίνονταν. δεμένο στη σανίδα και υδατοστρωμένο.

«Τα σημάδια βασανιστηρίων υπήρχαν επίσης στα πτώματα», λέει ο Taras Shapravskyi, αντιδήμαρχος της Bucha. Σε εκείνο τον θάλαμο βρέθηκαν πέντε νεκροί με πολιτικά ρούχα, μου είπε. «Είχαν εγκαύματα, μώλωπες, πληγές». Ήταν σκοτεινά όταν ο φύλακας με πήγε εκεί την επόμενη εβδομάδα και άναψε έναν φακό στο δωμάτιο όπου είχαν ξαπλώσει. Δύο ίχνη ξεραμένου αίματος έτρεξαν κάτω από έναν τοίχο στο χώμα, δίπλα σε ένα φλις καπέλο που φαινόταν να έχει μια τρύπα από σφαίρα.

Οι ρωσικές δυνάμεις αποσύρθηκαν τις πρώτες ημέρες του Απριλίου από αυτή την πόλη επιβατών 15 μίλια έξω από την ουκρανική πρωτεύουσα. Πριν από την εισβολή, ο Μπούχα ήταν πολύ γνωστός στο Κίεβο ως μέρος για να ξεφύγεις, να αφήσεις τα παιδιά στην καλοκαιρινή κατασκήνωση για μερικές εβδομάδες ή να τα πήγαινε σε μια διαδρομή με σχοινιά που ονομάζεται Τρελός Σκίουρος. Τώρα το Bucha είναι σύνθημα για εγκλήματα πολέμου, όπως η Σρεμπρένιτσα ή το My Lai. Δεκάδες πτώματα σκουπίστηκαν στους δρόμους όταν έφυγαν οι Ρώσοι. Ένας ομαδικός τάφος εξακολουθεί να καταλαμβάνει το προαύλιο της εκκλησίας. Καταστήματα και σπίτια είναι άδεια, λεηλατημένα και καμένα. Περισσότεροι από 400 πολίτες βρέθηκαν νεκροί εδώ, σύμφωνα με τις τοπικές αρχές, σχεδόν όλοι με θανατηφόρα τραύματα από πυροβολισμούς. «Δεν ήταν θύματα βομβαρδισμών ή αεροπορικών βομβαρδισμών», λέει ο Mikhailo Podolyak, σύμβουλος του Ουκρανού προέδρου Volodymyr Zelensky. «Αυτές ήταν σκόπιμες δολοφονίες, από κοντά και συστηματικές».

Μέσα στο θερινό στρατόπεδο για παιδιά ηλικίας 7 έως 16 ετών, οι Ρώσοι δημιούργησαν μια φρουρά από την οποία τρομοκρατούσαν την πόλη, πυροβολώντας αμάχους περαστικούς και κατεβάζοντας τους κρατούμενους στο υπόγειο. Τοπικοί αξιωματούχοι και μάρτυρες της βίας μου είπαν ότι η δύναμη κατοχής επέδειξε παντελή έλλειψη στρατιωτικής πειθαρχίας. Άδεια μπουκάλια αλκοολούχων ποτών κείτονταν ανάμεσα σε φωλιές ελεύθερων σκοπευτών σκαμμένες δίπλα σε μια παιδική χαρά. Βρώμικα στρώματα και αποτσίγαρα γέμισαν ένα διοικητικό κτίριο, το οποίο ήταν διάσπαρτο με μια περίεργη λεία που προφανώς είχε ληφθεί από τοπικά σπίτια: ένα παλιό κουτί, κοσμήματα στολών, ένας δερμάτινος χαρτοφύλακας, τίποτα από αυτά δεν ήταν αρκετά πολύτιμο για να το μεταφέρουν οι κατακτητές καθώς έφευγαν . Σε ένα δωμάτιο, οι Ρώσοι άφησαν ένα σωρό μαλλιά κομμένα με κουρευτική μηχανή. Στο πάτωμα ενός άλλου κάθονταν δύο σβώλοι ανθρώπινων περιττωμάτων. «Δεν ήταν στρατός», λέει ο Roslik, ο φύλακας του στρατοπέδου. «Αυτό ήταν μια ορδή».

Οι σκηνές της εξαχρείωσης που άφησαν πίσω άλλαξαν την πορεία του πολέμου στην Ουκρανία. Τα εγκλήματα του ρωσικού στρατού, που περιγράφονται τόσο στο Κίεβο όσο και στην Ουάσιγκτον ως εκστρατεία που μοιάζει με γενοκτονία, έχουν σκληρύνει τη βούληση των δυτικών κυβερνήσεων να εξοπλίσουν την Ουκρανία και έχουν στενέψει το χώρο για μια ειρήνη κατόπιν διαπραγματεύσεων. Ηγέτες από όλη την Ευρώπη έχουν περάσει από το Bucha για να δουν μόνοι τους την καταστροφή. Εμφανίστηκαν εκφράζοντας νέες υποσχέσεις υποστήριξης στον Ζελένσκι, υποσχόμενοι περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε στρατιωτική βοήθεια μόνο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

«Σταθείτε εδώ σήμερα και δείτε τι συνέβη», είπε ο Ζελένσκι στους δημοσιογράφους κατά την επίσκεψή του στην Μπούχα στις 4 Απριλίου, ημέρες μετά την αποχώρηση των Ρώσων. «Γνωρίζουμε ότι χιλιάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και βασανιστεί», πρόσθεσε, «με κομμένα άκρα, γυναίκες βιασμένες, παιδιά σκοτωμένα». Λιγότερο από μια εβδομάδα αργότερα, τουλάχιστον 50 ακόμη Ουκρανοί -σχεδόν όλοι ήταν γυναίκες, παιδιά και -ηλικιωμένοι- σκοτώθηκαν σε επίθεση με ρουκέτα εναντίον σιδηροδρομικού σταθμού στο Kramatorsk, όπου είχαν πάει για να φύγουν από τις ανατολικές περιοχές της χώρας, το επίκεντρο της επόμενης φάσης του πολέμου.

Ο Ντέιβιντ Αραχαμία, ο επικεφαλής διαπραγματευτής της Ουκρανίας στις συνομιλίες με τη Μόσχα, λέει ότι ο Μπούτσα δυσκόλεψε την αντιμετώπιση των απεσταλμένων του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. «Θέλαμε να σταματήσουμε εντελώς τη διαδικασία», μου είπε. «Θέλαμε εκδίκηση, όχι διπλωματία». Ωστόσο, ο Ζελένσκι προέτρεψε την ομάδα να συνεχίσει, «ακόμα και αν υπάρχει μόνο 1% πιθανότητα ειρήνης μετά τον Μπούχα», λέει ο διαπραγματευτής, ο οποίος συνέχισε τις συνομιλίες με τους Ρώσους σχεδόν κάθε μέρα.

Την ίδια στιγμή, οι ερευνητές έχουν εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα για να τεκμηριώσουν προφανή ρωσικά εγκλήματα πολέμου. Μια ομάδα ειδικών από τη Γαλλία ήρθε για να βοηθήσει την Ουκρανία να συγκεντρώσει έγγραφα για ένα διεθνές δικαστήριο. «Τα στοιχεία πληθαίνουν», είπε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν στους δημοσιογράφους στις 12 Απριλίου. «Το ονόμασα γενοκτονία γιατί γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο Πούτιν προσπαθεί απλώς να εξαφανίσει ακόμη και την ιδέα ότι είναι Ουκρανός».

Η Μόσχα ξέρει πόσο κακό είναι αυτό. Το υπουργείο Εξωτερικών στη Μόσχα κατηγόρησε την Ουκρανία ότι «διοργάνωσε» τη σφαγή για να κάνει τις ρωσικές δυνάμεις να φαίνονται άσχημες. Ο Πούτιν αποκάλεσε τον Μπούχα «ψεύτικο». Τα κανάλια προπαγάνδας του πρόσφεραν θεωρίες για να υπονομεύσουν τη ζοφερή πραγματικότητα με αμφιβολία. Πρότειναν ότι ηθοποιοί της κρίσης είχαν ποζάρει ως πτώματα σε βίντεο του Bucha. Ισχυρίστηκαν ότι «ξένοι μισθοφόροι» ήρθαν στην πόλη και σκότωσαν ανθρώπους μετά την αποχώρηση των Ρώσων.

Αλλά η βαρβαρότητα ήταν πολύ κραυγαλέα, και μάρτυρες πάρα πολλοί άνθρωποι. Η τοπική κυβέρνηση υπολογίζει ότι περίπου 3.700 άνθρωποι παρέμειναν στην πόλη κατά τη διάρκεια της κατοχής. Οι ιστορίες τους για λεηλασίες, βασανιστήρια, βιασμούς και δολοφονίες συνάδουν με τα στοιχεία που προκύπτουν από το έδαφος.

Πριν την εισβολή, η ζωή στο Bucha επικεντρώνεται γύρω από την Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, της οποίας οι χρυσοί τρούλοι φτάνουν προς τα πάνω από έναν λόφο κοντά στο δημαρχείο. Ο ιερέας της ενορίας, ο πατέρας Andriy Halavin, τελούσε μια κηδεία τη δεύτερη ημέρα της εισβολής, στις 25 Φεβρουαρίου, καθώς μαίνονταν μάχη για τον έλεγχο ενός αεροδρομίου ακριβώς βόρεια της πόλης. Εκρήξεις και ελικόπτερα έσπασαν στον αέρα, αρκετά κοντά για να πνίξουν το κήρυγμά του στον τάφο.

Η μάχη συνεχίστηκε για αρκετές μέρες. Οι Ρώσοι χρειάζονταν αυτό το αεροδρόμιο για να προσγειώσουν μια δύναμη εισβολής έξω από την πρωτεύουσα και οι Ουκρανοί έκαναν μια άγρια ​​μάχη, βομβαρδίζοντας τους διαδρόμους και ανατινάζοντας μια γέφυρα για να εμποδίσουν την προέλαση των ρωσικών τανκς στο Κίεβο. «Όλα αυτά συνέβαιναν πάνω από τα κεφάλια μας – οι φλόγες, οι ραγάδες», θυμάται ο Χάλαβιν.

Ο έλεγχος της Μπούχα άλλαξε χέρια τουλάχιστον δύο φορές πριν οι Ρώσοι καταφέρουν να καταλάβουν την πόλη την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου. Η μάχη τους είχε στοιχίσει ακριβά και τους άφησε θυμωμένους. Πάνω από δώδεκα καμένα ρωσικά τανκς και οχήματα μεταφοράς προσωπικού στέκονταν στους δρόμους. Καθώς οι Ρώσοι έσκαβαν μέσα, έστησαν θέσεις πυροβολικού σε ένα τοπικό σχολείο και μετακόμισαν στους κοιτώνες στην καλοκαιρινή κατασκήνωση των παιδιών.

Ο Χαλαβίν σκέφτηκε να κρατήσει την εκκλησία του ανοιχτή ως καταφύγιο για τους ντόπιους. Αλλά λέει ότι άλλαξε γνώμη αφού τα ρωσικά στρατεύματα άρχισαν να πηγαίνουν σπίτι σε σπίτι, να κλωτσάνε τις πόρτες και να σέρνουν ολόκληρες οικογένειες στους δρόμους. Κάποια στιγμή η ίδια η εκκλησία δέχτηκε πυρά, αφήνοντας βαθιές ρωγμές στους τοίχους. «Οι στρατιώτες πυροβολούσαν ό,τι κινούνταν. Άντρες, γυναίκες, παιδιά», μου είπε ο Χαλαβίν. «Το να διασχίζεις το δρόμο ήταν να κοιτάζεις τον θάνατο στα μάτια».

Ο ιερέας έκρυψε τα ιμάτιά του και έκανε ό,τι μπορούσε για να μείνει μακριά από τα μάτια του. Μερικές φορές κατά τη διάρκεια της μηνιαίας κατοχής, γύρισε κρυφά στην εκκλησία για να προσευχηθεί και να φέρει μερικά κεριά για το σπίτι του. Τη δεύτερη εβδομάδα, η μυρωδιά του θανάτου σε μέρη της Μπούχα έγινε δυσβάσταχτη. Το νεκροτομείο ήταν γεμάτο και ήταν πολύ επικίνδυνο να μεταφερθούν πτώματα στο νεκροταφείο. Πολλά θύματα έμειναν στο δρόμο ή καλύφθηκαν με αρκετό χώμα για να κρατήσουν μακριά τα σκυλιά.

Στη συνέχεια, ένας τοπικός ιατροδικαστής ζήτησε από τον Halavin να βοηθήσει στην οργάνωση μιας ταφής στο προαύλιο της εκκλησίας. Ο ιερέας συναίνεσε. Στις 10 Μαρτίου έσκαψαν μια τάφρο και περίμεναν να έρθει ένα φορτηγό από το νεκροτομείο με μερικές δεκάδες πτώματα. «Δεν υπήρχε τρόπος να γίνει τελετή ή κηρύγματα στον τάφο», λέει. «Όλα έγιναν γρήγορα, με μερικές βιαστικές προσευχές».

Το όρυγμα ήταν ακόμα εκεί, στη σκιά της εκκλησίας, όταν το εκκλησίασμα συγκεντρώθηκε για την Κυριακάτικη λειτουργία στις 10 Απριλίου, την πρώτη τους μετά το τέλος της κατοχής. Τα περισσότερα από τα πτώματα είχαν ήδη εκταφεί και αποσταλεί στο νεκροτομείο για ταυτοποίηση και σωστή ταφή. Ένα μακρύ πλαστικό φύλλο ήταν ντυμένο πάνω από όσους παρέμεναν στο λάκκο, για να κρατήσουν τα κοράκια μακριά.

Η Olha Ivanitska, μια ηλικιωμένη ενορίτης, είδε δύο από τους φίλους της καθώς μπήκε κουτσαίνοντας στον προθάλαμο της εκκλησίας. Τους αγκάλιασε και άγγιξε τα μάγουλά τους με τα χέρια της. «Είσαι ακόμα ζωντανός», είπε. «Είμαστε ακόμα ζωντανοί».

Ήξεραν ότι ήταν τυχεροί. Καθώς έβγαιναν από τα σπίτια τους, από τα υπόγειά τους και τις αποθήκες τους, οι κάτοικοι της Μπούχα συχνά έβρισκαν τους φίλους τους αγνοούμενους ή νεκρούς, τους δρόμους τους γεμάτους με κατεστραμμένα στρατιωτικά οχήματα, τα σπίτια των γειτόνων τους βομβαρδισμένα σε ερείπια.

Μερικοί κάτοικοι ξεκίνησαν να εκτιμήσουν τις ζημιές και να ξαναχτίσουν. Ο Λεονίντ Τσερνένκο, θυρωρός στο Σχολείο Νο. 3, επέστρεψε στη δουλειά στις 10 Απριλίου για να ελέγξει τι είχαν κλέψει οι Ρώσοι. «Όλοι οι υπολογιστές έχουν φύγει», μου είπε ενώ έψαχνε με τα κλειδιά του λεβητοστασίου. Αυτό ήταν το μικρότερο από τα προβλήματα. Οι Sappers δεν είχαν προλάβει να ελέγξουν το σχολείο για παγίδες και νάρκες. Περισσότερα από εκατό άδεια κιβώτια με βλήματα ρωσικού πυροβολικού βρίσκονταν στην αυλή του σχολείου ανάμεσα σε άδεια μπουκάλια μπύρας και μερίδες στρατού. Τα περισσότερα παράθυρα είχαν θρυμματιστεί.

Γύρω από το σχολείο, πολλά από τα θύματα της σφαγής της Μπούτσα εξακολουθούν να βρίσκονται σε προσωρινούς τάφους. Ένα από αυτά βρίσκεται στην άκρη της καλοκαιρινής κατασκήνωσης των παιδιών. Ο Igor Kasenok, που μένει απέναντι, μου είπε ότι έσκαψε αυτόν τον τάφο μια μέρα του Μαρτίου. Ο άνδρας μέσα σε αυτό είχε κάνει το λάθος να πλησιάσει τους Ρώσους με τα πόδια, είπε ο Kasenok. Οι στρατιώτες τον πυροβόλησαν και τον άφησαν εκεί.

Ο Κασενόκ βρήκε το πτώμα στο δρόμο την επόμενη μέρα, όταν πήγε να φέρει καυσόξυλα για τη σόμπα στο υπόγειό του, ένα ακατάστατο σκάφος που είχε μοιραστεί κατά τη διάρκεια της κατοχής με περισσότερους από 30 γείτονές του και πολλά από τα κατοικίδια ζώα τους. Ο Kasenok έδωσε στον νεκρό την αξιοπρέπεια μιας ταφής, φτιάχνοντας έναν σταυρό από μερικές σανίδες. «Θα μπορούσαν να με είχαν πυροβολήσει κι εμένα για αυτό», είπε ενώ μου έδειχνε την πλοκή.

Καθώς μιλούσαμε, η γυναίκα του Kasenok βγήκε έξω, ακολουθούμενη από ένα ζευγάρι γάτες. Αρχίσαμε να μιλάμε για τα εγγόνια τους. Και οι τρεις τους ζουν γύρω από το Λουχάνσκ, σε ένα τμήμα της Ουκρανίας που κατέλαβαν οι Ρώσοι στις αρχές Μαρτίου. Ο Kasenok και η σύζυγός του δεν έχουν νέα τους από τότε.

Η παρόρμηση να καθησυχάσω το ζευγάρι με έκανε να τραυλίζω και το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η καλοκαιρινή κατασκήνωση απέναντι. Πρότεινα ότι ίσως μια μέρα, μετά την ανοικοδόμηση του Bucha, τα παιδιά θα μπορούσαν να έρθουν να επισκεφθούν και να παίξουν εκεί. «Καλύτερα να ισοπεδώσεις το μέρος», απάντησε ο Κασένοκ. «Είναι ένα μέρος για δολοφονίες τώρα».

Επικοινωνήστε μαζί μας στο letters@time.com.