Αυτό το άρθρο είναι μέρος του The DC Brief, του πολιτικού ενημερωτικού δελτίου του TIME. Εγγραφείτε εδώ για να λαμβάνετε ιστορίες όπως αυτή στα εισερχόμενά σας.
Τα πρώτα χρόνια της προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα, ο Λευκός Οίκος έπεισε τους ακτιβιστές της μετανάστευσης να κρατήσουν τα πυρά τους. Η επερχόμενη ομάδα Ομπάμα έπρεπε πρώτα να ανοικοδομήσει την οικονομία και να βεβαιωθεί ότι οι αυτοκινητοβιομηχανίες του Ντιτρόιτ δεν θα κλείσουν μετά την οικονομική κατάρρευση του 2008. Μετά ήρθε μια τεράστια επανεκκίνηση της υγειονομικής περίθαλψης. Στη συνέχεια υποψηφιότητες για το Ανώτατο Δικαστήριο, ανάληψη του Κογκρέσου από τους Ρεπουμπλικανούς και επανεκλογή του ίδιου του Προέδρου.
Και μετά. Και μετά. Και μετά. Πάντα έμοιαζε να υπάρχει κάτι που κρατούσε τη μετανάστευση από τον πρωτοπόρο. Μέχρι το 2014, οι μακροχρόνιες απογοητεύσεις μεταξύ των υπερασπιστών των δικαιωμάτων της μετανάστευσης ήταν έτοιμες να βράσουν και στο ετήσιο γκαλά έναρξης του Εθνικού Συμβουλίου στη La Raza, όπως ονομαζόταν εκείνη την εποχή η ομάδα-ομπρέλα της ομάδας υπεράσπισης και κοινωνικών υπηρεσιών γνωστή ως UnidosUS , ο ίδιος ο Ομπάμα βρέθηκε στο στόχαστρο της ευθύνης. “Αρχιστράτηγος» κάηκε, ειδικά προερχόμενος από τον επικεφαλής μιας από τις μεγαλύτερες λατίνες οργανώσεις στη χώρα, οι απόφοιτοι της οποίας είχαν ενσωματωθεί σε όλη την κυβέρνηση Ομπάμα.
Βλάπτει σαφώς τον Πρόεδρο, ο οποίος είχε επανεκλεγεί το 2012 με την υποστήριξη του 71% της ισπανόφωνης ψήφου παρά την ήδη βαθιά απογοήτευση των ακτιβιστών με την αδράνεια του για πρώτη φορά. Δύο μέρες μετά το γκαλά, ο Ομπάμα έκανε το δικό του άμυνα: “Νομίζω ότι η κοινότητα καταλαβαίνει ότι τους πήρα την πλάτη και παλεύω για αυτούς.” Και λίγους μήνες αργότερα, ο Ομπάμα κυκλοφόρησε εκτεταμένες εκτελεστικές ενέργειες που —αν το Ανώτατο Δικαστήριο δεν είχε συγκρατημένη οι εξουσίες του—θα επέκτειναν την προστασία σε σχεδόν 5 εκατομμύρια μετανάστες χωρίς έγγραφα. Κατά το τελευταίο έτος της θητείας του, οι απελάσεις έπεσαν στο χαμηλότερα επίπεδα από το 2007.
Όμως το κουδούνι είχε χτυπήσει. Η δυσπιστία ήταν ένα ανοιχτό χαρακτηριστικό των σχέσεων του Λευκού Οίκου με τις μεταναστευτικές ομάδες από εκείνο το σημείο και μετά. Διαμαρτυρίες φούντωσε καθώς ο Ομπάμα επέβλεπε ακόμα κοντά στα 3 εκατομμύρια απελάσεις πάνω από οκτώ χρόνια. Και ενώ οι προσπάθειές του να διορθώσει το μεταναστευτικό σύστημα βοήθησαν βραχυπρόθεσμα, δεν κράτησαν όλες. Και ο Ντόναλντ Τραμπ είχε κάνει την κατά της παράνομης μετανάστευσης σανίδα της ταυτότητάς του γρήγορα προχώρησε στην εξάρθρωση των προστασιών.
Γιατί λοιπόν αυτή η ιστορία έχει σημασία στην Ουάσιγκτον αυτή τη στιγμή; Για να διοχετεύσετε τη μπερδεμένη ανάπτυξη ενός κλισέ από τον πρώην Πρόεδρο Τζορτζ Μπους: «Ξεπλάνησέ με μια φορά, ντροπή – ντροπή σου. Ξεγελάστε με—δεν μπορείτε να ξεγελαστείτε ξανά!’» Καθώς οι ομάδες πρόληψης της βίας με όπλα εργάζονται για την υποστήριξη κινήσεων για τη μείωση των θανάτων, μελετούν επίσης τι συμβαίνει όταν οι σύμμαχοι δίνουν άδεια σε μια κυβέρνηση, ειδικά όταν μια πολιτική πλειοψηφία έχει κάθε ευκαιρία να ρίξει το Κογκρέσο στα χέρια των Ρεπουμπλικανών μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου. Και δεν τους αρέσει το ιστορικό προηγούμενο της αναβολής στον Λευκό Οίκο, ειδικά εκείνου του οποίου η εξουσία μπορεί να έχει ημερομηνία λήξης.
«Είναι φίλος του κινήματος, σίγουρα. Μπορούμε να τον αποκαλούμε έτσι. Αλλά δεν είναι ηγέτης, και αυτό είναι που χρειαζόμαστε πραγματικά», λέει η Zeenat Yahya του March For Our Lives, του κινήματος νεολαίας που εμφανίστηκε στον απόηχο των πυροβολισμών στο γυμνάσιο το 2017 στο Parkland της Φλόριντα.
Η March For Our Lives και η Guns Down America δημοσίευσαν την Παρασκευή την έκθεση του Μπάιντεν για την ένοπλη βία και ο βαθμός είναι D+. Το χρονοδιάγραμμα συνδυάζεται με την επέτειο ενός έτους από την παρουσία του Μπάιντεν στον Κήπο των Τριαντάφυλλων με μια ατζέντα για τον περιορισμό των μαζικών πυροβολισμών χωρίς πολλά να δείξουν. «Η πραγματικότητα είναι: ένα χρόνο αργότερα αυτή η δέσμευση αποδείχθηκε ψευδής», λέει ο Igor Volsky, συνιδρυτής και εκτελεστικός διευθυντής της Guns Down America.
Σε συνομιλίες με τους ηγέτες των ομάδων, είναι σαφές ότι αυτή δεν είναι η ετυμηγορία που ήθελαν να βγάλουν. Καμία ομάδα δεν είναι ρητά πολιτική, αλλά υπάρχει μια μη μηδενική πιθανότητα ότι σχεδόν όλοι όσοι εμπλέκονται σε επίσημους και ανεπίσημους ρόλους μαζί τους ψήφισαν υπέρ του Μπάιντεν, ο οποίος διεξήγαγε μια επιθετική εκστρατεία με μηνύματα κατά της ένοπλης βίας. Για καλό λόγο, νόμιζαν ότι ο Μπάιντεν -ο οποίος διαχειρίστηκε την αντίδραση μαζικών πυροβολισμών και την προβολή του Ομπάμα ως αρχηγού- ήταν ο τύπος τους.
Όμως, όπως δείχνει η ιστορία της μεταρρύθμισης της μετανάστευσης, η συγγένεια για έναν πολιτικό δεν υποκαθιστά τη δράση. Κανείς δεν πτοήθηκε όταν η MoveOn διαμαρτυρήθηκε για την κυβέρνηση Μπους. Όμως ο πολιτικός κόσμος παρατήρησε όταν το τότε σκοτεινό δίκτυο των υπερπλούσιων ελευθεριακών και συντηρητικών γύρισε τα κλειδιά σε μια πολιτική μηχανή που θα έμελλε να είναι κοντόχειρα ως The Koch Brothers. Ο Λευκός Οίκος Ομπάμα παρατήρησε όταν οι σύμμαχοί του σε κύκλους για τα δικαιώματα των μεταναστών άρχισαν να εμφανίζονται στις πύλες με διαμαρτυρίες. Για όλες τις εξουσίες της προεδρίας, η ικανότητα σχηματισμού αποτελεσματικών συνασπισμών είναι μία από τις υποτιμημένες και αυτή τη στιγμή αποδεικνύεται πρόκληση για τον Μπάιντεν.
Σίγουρα, ο Μπάιντεν μόνος του δεν μπορεί να διορθώσει τη μάστιγα της ένοπλης βίας σε αυτή τη χώρα, όπου τα ιδιόκτητα όπλα υπερέχω αριθμητικά Ανθρωποι. Αλλά μόλις το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο τελευταίος μαζικός πυροβολισμός άφησε πίσω του έξι νεκρούς στο Σακραμέντο και ο Λευκός Οίκος εξέδωσε ευσυνείδητα μια δήλωση προσφέροντας σκέψεις και προσευχές. Υπάρχει πάντα η έκκληση για δράση, αλλά στη συνέχεια πέφτει στην άκρη. Χωρίς καμία πραγματική ευθύνη, οι πολιτικοί περνούν με τα ελάχιστα επιτελεστικά σήματα. Και το διακύβευμα είναι πολύ υψηλό στην εκτίμηση αυτών των ακτιβιστών.
Υπήρξε μια περίοδος πριν από λίγο καιρό που ένα σήμα από τον Λευκό Οίκο για την κριτική του τερματισμού ήταν αρκετό. Ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον προήδρευσε τόσο του Don’t Ask, Don’t Tell όσο και του Defence of Marriage Act -που τώρα θεωρείται ευρέως ως σημαντική οπισθοδρόμηση για τα δικαιώματα των LGBTQ- ωστόσο έγινε ακόμη ευπρόσδεκτος το 1997 ως ο πρώτος εν ενεργεία γενικός διοικητής που μιλώ στο ετήσιο γκαλά της Εκστρατείας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ο Λευκός Οίκος εξακολουθούσε να θεωρείται ως το κέντρο πολιτικής ισχύος της Ουάσιγκτον και οι παράγοντες σε αυτόν τον χώρο είχαν σεβασμό σε αυτούς τους καθιερωμένους πόλους. Η εγγύτητα σημαίνει δύναμη και μόνο φίλοι καλούνται στο τραπέζι.
Αλλά τα πράγματα αλλάζουν. Οι Forever Wars, η οικονομική κρίση του 2008 και ο υπολογισμός των τελευταίων ετών σχετικά με το φύλο, τη φυλή και την αστυνόμευση έχουν δικαίως αφήσει τους Αμερικανούς να μην εμπιστεύονται αυτούς που έχουν την εξουσία. Στην πραγματικότητα, η Gallup ήταν ποσοτικοποίηση η μετατόπιση από το 1993 και τα αποτελέσματα θα πρέπει να τρομάζουν όποιον αναζητά την εμπιστοσύνη του κοινού ως πηγή εξουσίας. Η εμπιστοσύνη του κοινού στην ίδια την προεδρία έφθασε στο υψηλό 58% τον Ιούνιο του 2002, καθώς η κυβέρνηση Μπους οδηγούσε σε μια φαινομενικά επιτυχημένη εξάλειψη των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, αλλά ακόμα δεν είχε επεκτείνει τον Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας στο Ιράκ. Αυτός ο αριθμός έπεσε κατακόρυφα στο 26% τον Ιούνιο του 2008 και παρέμεινε σταθμευμένος στο 38% τον Ιούνιο του περασμένου έτους. Με άλλα λόγια, είναι εύκολο να αγνοήσετε την κλήση που προέρχεται από έναν αριθμό που ξεκινά (202) 456-xxxx όταν τόσο λίγοι άνθρωποι προσέχουν τις λέξεις που αποστέλλονται από τη Δυτική Πτέρυγα.
Καθώς οι ομάδες πρόληψης της βίας με όπλα προσπαθούν να κρατήσουν τον Μπάιντεν να κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, η δημόσια ρήξη τους με τον Λευκό Οίκο σίγουρα ενέχει κινδύνους. Αν και κανείς δεν θα επέκρινε ευθέως τους παίκτες που διεξάγουν ονομαστικά την αναθεώρηση πολιτικής, γνωρίζουν ότι η ανοιχτή κριτική τους θα τους κερδίσει λίγους φίλους. Αλλά όπως κάθε κίνημα που ωριμάζει, έτσι και οι ακτιβιστές για την πρόληψη της βίας με όπλα έχουν αρχίσει να έχουν τα χρόνια με αυτοπεποίθηση. Δεν ζητούν άδεια όπως παλιά, και ο σεβασμός είναι λιγότερο ελκυστικός από πριν. Έχουν λίστες αλληλογραφίας και βάσεις δεδομένων γραπτών μηνυμάτων που μπορούν να ανταγωνιστούν τις περισσότερες εθνικές πολιτικές ομάδες και έχουν δημιουργηθεί από οπαδούς της βάσης που κάνουν πολύ περισσότερα από το να γράφουν επιταγές ή να κάνουν retweet ένα μιμίδιο.
Και αν ο Λευκός Οίκος Μπάιντεν δεν το καταλάβει, θα έπρεπε. Άλλωστε, δεν ήταν πολύ καιρό πριν ορισμένοι σημερινοί αξιωματούχοι της κυβέρνησης κρατούσαν πινακίδες ακριβώς έξω από τις πύλες του Λευκού Οίκου για να διαμαρτυρηθούν για τις μεταναστευτικές πολιτικές του Ομπάμα.
Καταλάβετε τι έχει σημασία στην Ουάσιγκτον. Εγγραφείτε στο ενημερωτικό δελτίο DC Brief.
Περισσότερες ιστορίες που πρέπει να διαβάσετε από το TIME
